‘ΜΑΡΑΘΩΝ – ΣΑΛΑΜΙΣ’, ΤΟ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΑΡΡΕΡ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΗ ΛΥΡΙΚΗ

Παρακολουθώντας το έργο «Μαραθών-Σαλαμίς» του Π.Καρρέρ για δεύτερη φορά στη Λυρική Σκηνή, είχα την ευκαιρία να επανεκτιμήσω ένα ξεχασμένο έργο που μετά από αρκετά χρόνια επανήλθε, και δικαίως, στη σκηνή του μοναδικού Λυρικού Θεάτρου της χώρας μας.

Τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα, σίγουρα το έργο αυτό του Καρρέρ παρ’όλες τις αδυναμίες του, αξίζει μια θέση στο ρεπερτόριο της ΕΛΣ. Δεν μπόρεσα να αποφύγω όμως την σκέψη του τι θα είχε γράψει ένας Βέρντι ,αν είχε στη διάθεσή του το λιμπρέτο της όπερας. Η μουσική του Καρρέρ σίγουρα είναι επηρεασμένη από τον μεγάλο Ιταλό συνθέτη, διαθέτει όμως πολλά στοιχεία που του δίνουν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Είναι κρίμα όμως που η Ορχήστρα υπό τον Β.Φιδετζή παρέμεινε σε ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης τονίζοντας μόνο τα θορυβώδη στοιχεία της παρτιτούρας, δεν ακούσαμε ούτε μια νότα κάτω από φορτίσιμο, αναγκάζοντας και τους τραγουδιστές σε μια αντίστοιχη αντιμετώπιση, κάτι που σίγουρα θα έχει αντίκτυπο στις φωνές τους, ιδιαίτερα σε μια εξαιρετικά απαιτητική τεχνικά παρτιτούρα, και τους ακροατές σε έναν μόνιμο πονοκέφαλο.

Οι σολίστες που ερμήνευσαν το έργο το έκαναν με μεγάλη αγάπη για το έργο, και απέδειξαν για μια ακόμα φορά πως όταν θέλουν μπορούν να κάνουν θαύματα. Εξαιρετική η Σ. Κυανίδου σε έναν από τους δυσκολότερους ρόλους της καριέρας της, τραγούδησε με τεχνική και μουσικότητα, όπως και ο Α.Κορωναίος που με χαρά τον ξαναείδαμε στη σκηνή της ΕΛΣ. Μια από τις εκπλήξεις της βραδιάς ήταν η Μ. Παπαλεξίου στο ρόλο της Μυρτώς. Πολύ καλοί και ο Κ Πατσαλίδης, Τ.Αποστόλου και Β.Μαιφάτοβα, κάπως υποτονικός όμως ο Δ.Κασιούμης. Η Χορωδία της ΕΛΣ τραγούδησε με την ψυχή της, ενώ οι χορευτές Ι.Σιάτζκο και Β.Μπιζιντή έδωσαν μια ιδιαίτερη νότα στη σκηνή του μαντείου.

Η σκηνοθεσία του Ι.Σιδέρη ήταν κατα την άποψή μου υποδειγματική. Αποφεύγοντας την «αρχαία χλαμύδα» και τον απόλυτο μοντερνισμό, κινήθηκε, και πολύ σωστά σε μια «ψευδοιστορική» άποψη που πέτυχε την απόλυτη οπτική ισορροπία σε ένα έργο που μπορεί να γίνει πολύ εύκολα κιτς. Τα κοστούμια του Γ.Μετζικώφ ανέβασαν τον πήχη της παράστασης με τα υπέροχα χρώματα, και τις τόσο όμορφες μάσκες που χρησιμοποίησε. Ιδιαίτερα μου άρεσε η ιδέα της προβολής της ανατολής του ήλιου στη τελευταία πράξη του έργου που δημιούργησε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα με τη υπέροχη μουσική του Καρρέρ.

Σε γενικές γραμμές είναι μια παραγωγή για την οποία η Λυρική πρέπει να είναι υπερήφανη για όλους ανεξαιρέτως τους συντελεστές της, και ας ελπίσουμε πως θα είναι το εφαλτήριο για την παρουσίαση και άλλων ξεχασμένων Ελληνικών Λυρικών έργων.

ΑΛΕΞΗΣ ΣΠΑΝΙΔΗΣ