"VOX POPULI…ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ. ΤΑ ΕΡΓΑ"

Ενα Θέατρο Λυρικό που σέβεται τον εαυτό του αρχίζει πάντα με μια νέα παραγωγή. Φέτος όμως δεν έχει ούτε μία, ενώ το Πρόγραμμα της ΕΛΣ επικεντρώνεται κυρίως στο καλοκαιρινό Φεστιβάλ όπου προτίθεται να ανεβάσει τον «Ναμπούκκο» του Βέρντι φαντάζομαι σε νέα παραγωγή. Σε όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής περιόδου παρουσιάζονται μόνο επτά έργα, όλα επαναλήψεις, ίσως η φτωχότερη περίοδος της ΕΛΣ τα τελευταία χρόνια.

Ξέρω, η γνωστή δικαιολογία, δεν έχουμε λεφτά οι καιροί είναι δύσκολοι, και τα τοιαύτα ,των υπευθύνων για την καλλιτεχνική λυρική πενία. Πόσες φορές ο κόσμος θα δεί την ίδια παράσταση , πόσες φορές θα δεί αυτή την δύστυχη την «ΤΟΣΚΑ» όσο όμορφη και ευφάνταστη παραγωγή και άν είναι. Σίγουρα ένα θέατρο πρέπει να ξαναπαρουσιάζει παλιές παραγωγές, αλλά όχι κάθε χρόνο, μόνο και μόνο για να ξελασπώνει οικονομικά, γιατί ας το καταλάβουν οι υπεύθυνοι των πολιτιστικών μας πως αν δεν επενδύσης , δεν πρόκειται να έχεις και κέρδος, και η Λυρική πρέπει να επενδύσει σε νέους ανθρώπους, νέους σκηνοθέτες, και να αποτινάξει απο πανω της τον συντηρητισμό και τον επαρχιοτισμό που την διακρίνει τα τελευταία χρόνια. Μιλάμε για το πρώτο Λυρικό Θέατρο μιας Ευρωπαικής χώρας, όχι ένα επαρχιακό θεατράκι μιας ιταλικής κομώπολις.

Αυτο που πρέπει να αναρωτηθούν οι υπεύθυνοι απο τον Υπουργό Πολιτισμού μέχρι και τον τελευταίο χορωδό είναι, τι θέλουν τελικά να είναι η Λυρική, τι ρόλο πρέπει να παίζει στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι τόσο του τόπου μας μας όσο και της Ευρώπης της οποίας είμαστε άλλωστε μέλη, όχι μόνο για να παίρνουμε χρήματα, αλλά και να αποδίδουμε πολιτισμό, που άλλωστε είναι και το μεγαλύτερο κεφάλαιό μας, πως πρέπει να ανοιχτεί στα σύγχρονα ρεύματα τόσο εδώ όσο και έξω. Η Λυρική και υλικό έχει, και πανάξιους καλλιτέχνες και πολύ μεγάλο δυναμικό, οφείλει λοιπόν να το αξιοποιήσει με έξυπνο τρόπο, και όχι να το κάνει «παθητικό» καταδικάζοντάς το να επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια σαν μαθητής που δεν έμαθε ακόμα το μάθημά του.

Οταν γίνει αυτό και η Λυρική θα έχει να επιδείξη ένα σημαντικό προγραμματισμό μόνο τότε θα βρεί και τους χορηγούς που θα την στηρίξουν, γιατί πόσες φορές θα πληρώνουν για την ίδια παραγωγή ξανά και ξανά, αν δεν έχεις προιόν να πουλήσεις , για να μιλήσουμε και με τους όρους της αγοράς, κανείς δεν θα αγοράσει, γιατί όπως λέει και λαός «περσυνά ξυνά σταφύλια», και πιός τα θέλει αυτά στο τραπέζι του...

Νέες παραγωγές λοιπόν, μαζί με επιλεγμένες παλιές που έχουν αποδείξει την διαχρονικότητά τους , αλλά με μεγάλο μεσοδιάστημα παρουσίασης, νέοι σκηνοθέτες που έχουν κάτι να πούν, και έργα που άν και έξω απο το γνωστρό ρεπερτόριο , αξίζουν να παρουσιασθούν και να τα γνωρίσει το κοινό, με λίγα λόγια έξυπνος και τολμηρός προγραμματισμός, μόνο τότε θα έχει πετύχει το σκοπό της η Λυρική, και όχι με το να βάφει κοκινόχρυσο το φουαγιέ, με γλαστρούλες , κόκινα χαλιά, σαν λόμπυ Σοβιετικού επαρχιακού ξενοδοχείου της δεκαετίας του 50, και με το να ντύνει τους ταξιθέτες τορεαντόρ, αν δηλαδή ανέβει η «ΜΠΟΕΜ» τι θα τούς ντύσουν, ζητιάνους ;

Για να έρθουμε όμως στο προκείμενο, η Λυρική έχει όλα τα φόντα, και καλλιτεχνικά και τεχνικά, αυτό λοιπόν που μένει είναι αυτός ο μηχανισμός να δουλέψει στη σωστή κατεύθυνση και όχι να παραμείνει στάσημος και να σκουριάσει. Μόνο τότε θα δούμε φώς στην άκρη του τούνελ, γιατί δυστυχώς στην Τέχνη η «επανάληψη δεν είναι η μήτηρ μαθήσεως» αλλά ο δήμιος της.

ΑΛΕΞΗΣ ΣΠΑΝΙΔΗΣ